Erupcja altruizmu wśród młodych jest coraz bardziej dostrzegalna ostatnimi czasy we współczesnym świecie. Podłoże tego wzmożenia wrażliwości na dziejące się zło zdaje się uwyraźniać ich charakter religijny, zwłaszcza chrześcijański. I to mimo prześladowań chrześcijan w krajach muzułmańskich. Okolicznością podsycającą pragnienie działań woluntarystycznych są aktualne wojny za sprawą Rosji w Ukrainie, czy – niezależnie od Rosji – wojny na Bliskim Wschodzie (Palestyna, Izrael, Liban, Jemen, Iran). Młodzi reagują żywo i czynnie, zrzeszając się w różnego typu wspólnoty religijne, często przy jakiejś instytucji kościelnej czy zakonnej, przy hospicjach i sierocińcach, w organizacjach skautowych, pełniąc funkcje pielęgniarek i pielęgniarzy, opiekunów, towarzyszy zabaw i aktorów umilających smutny los chorych, sierot i wykluczonych, tych, których nikt nie słucha. Nie gardzą też ulicą, by działać wśród bezdomnych. Wielu z nich sprawia, że zapełniają się niektóre kościoły – także we Francji, wzmacniając dostrzegalny wzrost ilości młodych przy chrzcielnicach: tylko w trakcie tegorocznej Wigilijnej Paschy ochrzczono w tym kraju 7 tyś. dorosłych i ponad 5 tys. młodych[1].
Ich woluntarystyczna i społeczna pasja staje się także widoczna medialnie. Pisano w tych felietonach o masowych spotkaniach w duchu pokoju i wiary ludzi basenu Morza Śródziemnego, towarzyszących cyklicznym spotkaniom biskupów tego obszaru w związku z wizytą papieża Franciszka w Marsylii, gdzie papież Franciszek w jednym z takich zjazdów wziął udział. Młodzi stanowią trzon tych zjazdów i wspominają swą obecność w Marsylii. Znane jest spotkanie młodzieży woluntarystycznej w Kinszasie, o czym dwaj Kongijczycy raportują dwóm dziennikarzom KTO TV: red. Philippine’owi de Saint Pierre i red. Étienne’owi Loraillère’owi w zorganizowanej przez nich „Émission spéciale” w styczniu 2024 r. pt. „2024, l’Espérance de la jeunesse”.
W „Émission spéciale” dziennikarze katoliccy udzielają głosu młodym społecznikom – świadkom ruchów altruistycznych – z Tel Awiwu, Kijowa, Ramallah, Kinszasy, z Tajlandii, Tokio, Taizé, Londynu czy Paryża. Wszyscy oni mówią o pragnieniu pokoju, spokojnego życia i dobrej przyszłości, o potrzebie pomocy najbardziej potrzebującym i o tym, jak niosą pomoc. Niektórzy pokazują swą pracę we fragmentach reportaży. Wypowiadają się jako konkretne osoby pod swym nazwiskiem i imieniem, z określeniem swej narodowości i statusu społecznego. Przeważają studenci, ale są i już pracujący. Dominującym językiem wypowiedzi jest język francuski, ale też angielski. W wypowiedziach sporo miejsca zajęła motywacja ich działań. Była nią głęboka wiara chrześcijańska, realizacja słów Ewangelii, współczucie dla cierpień ludzkich, troska o własną przyszłość i przyszłość świata. Stąd tyle w ich ustach słów o konwersji ekologicznej i duchowej świata.
W rytm tych słów włączają się brzmienia siedmiu rad ewangelicznych, z których zwłaszcza jedna mówi wprost o potrzebie przyjmowania biednych. Przyjmowania, a więc i bezinteresownej pomocy im, bez liczenia na jakąkolwiek wzajemność. Wybrzmiewają te słowa mocniej zwłaszcza w okresie Wielkiego Postu, przypominane w programach KTO TV[2]. Odnoszone są do wszystkich ludzi, nie tylko do młodych, ale rozważane w rozmowach z zakonnikami, dla których mają one charakter dyscypliny zakonnej. Mistrzem w ich realizacji był św. Franciszek z Asyżu. Wśród braci zakonnej nie brak jest też młodych adeptów doskonałości monastycznej, w której nakaz szukania wykluczonych i biednych na wszystkich poziomach ich życia oraz różnorakiej, bezinteresownej pomocy im przybiera rangę reguły zakonnej. Do nich szczególnie, do młodych, odnoszą się rozumienia ubóstwa na poziomie ekologicznym, bo ubożejąca w zasoby przyrodnicze nasza planeta Ziemia dla młodych zwłaszcza okaże w pełni swe ubóstwo.
Altruizm młodzieżowych grup inspirowanych wrażliwością religijną kwitnie zwłaszcza w miejscach objawień maryjnych. We Francji jest ich kilka, co dostarcza młodzieży okazji do zaspokajania ich pasji poświęcania się innym. Znane są obrazy chorych i różnorako niepełnosprawnych na wózkach prowadzonych przez młodych w Lourdes, w La Salette czy na rue du Bac w Paryżu albo w Fatimie w Portugalii. W Afryce Subsaharyjskiej głównym problemem jest woda, dlatego obrazy pomocnej młodzieży w miejscu objawień maryjnych, trwających tu osiem lat (1981-89) w ludobójczej Rwandzie w Kibeho[3], uwieczniają młode osoby z pojemnikami wody na głowie i w drugiej ręce. Wodę niosą nie tylko dla siebie, ale też dla potrzebujących, a niemogących przybyć do cudownego źródła objawień dzieci Rwandy.
Altruistyczne pasje młodzieży w świecie – jak dowodzi ten felieton – nie rozkwitają tylko tam, gdzie dokonują się cudowne zdarzenia. Wyzwala je także dziejące się zło w różnych punktach świata, któremu to złu na swój sposób młodzież próbuje zapobiec.
[1] Potwierdzają te zdania dane liczbowe różnych portali internetowych, czy teksty: Ks. Andrzeja Muszali „Wiosna nad Sekwaną”, „Tygodnik Powszechny” nr 15, 2024 r., s. 33, czy Macieja Müllera pt. „Francja: katolicyzm od nowa”, „Tygodnik Powszechny” nr 14, 2024 r., s. 8.
[2] Np. program Régisa Burneta w cyklu „La Foi prise au Mot” pt. „7 Conseils Évangéliques” z 3 marca 2024 r. w KTO TV. Zob. też wspomniane w tekście inne programy KTO TV.
[3] Program KTO TV z 1 kwietnia 2024 r. pt. „Plus près d’elle – La Vierge de Kibeho”.
