Zwierzęta były dla mnie ważne od zawsze. Odkąd pamiętam, interesowałam się ich losem. Wychowałam się w rodzinie, w której pomaganie zwierzętom było oczywistością. Tak samo jak oczywistością było chodzenie do Kościoła i wiara w Boga.

Ciekawe jednak, że nigdy nie łączyłam tych dwóch rzeczy. Kościół to był jeden świat, a pomoc zwierzętom, drugi, zupełnie inny. Oczywiście, od najmłodszych lat modliłam się za zwierzęta, ale również od najmłodszych lat miałam przeczucie, że robię to raczej wbrew, a nie zgodnie z nauką Kościoła.

Ciekawe również, że myślałam o niezgodności z nauką Kościoła, a nie z wolą Boga. I choć jako dziecko w ogóle nie zastanawiałam się nad tym rozdźwiękiem, pozostał on we mnie do dziś.

Podobnie jak przekonanie, że Bóg kocha zwierzęta i troszczy się o nie. Wobec tego my również powinniśmy to robić. Tylko dlaczego nigdy nie słyszałam o tym w Kościele?

Nie będę tu szerzej wspominać o pomysłach niektórych duchownych, otwarcie sprzeciwiających się przyznaniu zwierzętom jakichkolwiek praw. „Humanizacja zwierząt (i drzew!)”, „animalizacja człowieka” i podobne hasła w moim przekonaniu wynikają raczej z faktu, iż wymyślający je duchowni czerpią, choćby pośrednie, korzyści finansowe z cierpienia zwierząt (np. ferm futerkowych), niż z przesłanek teologicznych czy troski o zbawienie dusz.

Na szczęście nie są oni reprezentantami całego Kościoła. Z drugiej strony jednak, niestety, taka postawa ma na cały Kościół wpływ. Ma również wpływ na to, jak Kościół jest postrzegany.

Ja również jestem częścią Kościoła i czuję się za mój Kościół odpowiedzialna. Nie chce, by był postrzegany w ten sposób i nie chce, by tego typu postawy były w moim Kościele promowane.

Mamy podstawy teologiczne, wiele cytatów z Biblii, przemyślenia wielu ludzi, uznanych przez Kościół za świętych, mamy wreszcie własne sumienie i wszystko to wskazuje jasno na fakt, iż stosunek ludzi do zwierząt wcale nie jest Bogu obojętny. Nie jest Mu obojętny los żadnego stworzenia, tak ludzi jak i stworzeń pozaludzkich. Dlaczego więc Kościół, który powinien być naszym drogowskazem moralnym, tak niewiele mówi na ten temat?

Dziś znów czytałam w mediach społecznościowych relację z odebrania zagłodzonego prawie na śmierć psa z kolejnego gospodarstwa wiejskiego. I znowu w komentarzach pod tekstem pojawiły się pytania, gdzie byli katolicy z tej wsi, gdzie był wiejski proboszcz…

Nie twierdzę, że złe traktowanie zwierząt dotyczy wyłącznie środowisk wiejskich ani że w każdym środowisku wiejskim zaniedbuje się zwierzęta. Chodzi raczej o to, że w małych społecznościach ludzie się lepiej znają, więc mają okazję częściej i dokładniej obserwować zachowania swoich sąsiadów. To, że pies jest na zbyt krótkim łańcuchu (i to, że w ogóle jest na łańcuchu), że nie ma choćby porządnej budy, że jest wychudzony, po prostu widać.

Pojawiają się pytania: Czy złe traktowanie zwierząt jest grzechem? Czy szowinizm gatunkowy nie jest przypadkiem rodzajem ludzkiej pychy? Czy stawianie zysku ponad dobrostan zwierząt gospodarskich to nie jest pospolita chciwość? Czy krzywdzenie zwierząt, odreagowywanie swoich frustracji na istotach słabszych i od nas zależnych nie wynika z gniewu?

A może złe traktowanie zwierząt to czasem zwykła bezmyślność? Ludzie traktują zwierzęta w jakiś sposób tylko dlatego, że inni robią tak samo, nie zastanawiając się, czy na pewno takie postępowanie jest dobre i zgodne z wola Boga. Może to jest lenistwo i znużenie duchowe? Mogłabym zadawać wiele podobnych pytań, ale przecież nie chodzi tu o oskarżanie ani wytykanie komukolwiek jego grzechów. Zależy mi jedynie na tym, by refleksja nad stosunkiem ludzi do zwierząt mocniej zaistniała w myśli katolickiej. Chciałabym usłyszeć kazanie o miłości do braci mniejszych, chciałabym jasnego i wyraźnego uznania złego traktowania zwierząt za grzech, chciałabym, żeby mój Kościół nie był obojętny na cierpienie. Na żadne cierpienie