„Modlitwa bez granic to modlitwa za świat, który jest wspólnotą wszystkich ludzi i w którym o człowieczeństwie  nie decyduje to, gdzie ktoś się urodził". 
Prof. Fryderyk Zoll

Idea Modlitwy bez granic powstała w odpowiedzi na kryzys humanitarny na granicy polsko- białoruskiej. Modlimy się za wszystkich, którzy zmuszeni są opuścić swoje domy i z narażeniem życia szukają pokoju oraz godnych warunków.

Jako osoby wierzące uznajemy, że wszyscy ludzie są dziećmi Bożymi, a świat jest naszym wspólnym domem. Miłość Boga do człowieka nie jest zależna od koloru skóry czy wyznawanej religii. Nie da się jej zamknąć w granicach państwa, rasy czy narodu. Szacunek, troska, poszanowanie godności nie są tylko dla wybranych. Należą się wszystkim. Nasza wiara przynagla nas do upominania się o los bliźniego, któremu dzieje się krzywda. Na nas katolikach spoczywa wielka odpowiedzialność. Zacytujmy List Chrześcijan z 2021 roku: „Gdy na terenie naszego kraju życie tylu osób znajduje się w niebezpieczeństwie, Chrystus daje nam jasną wskazówkę: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25,40)”.

Modlitwa odbywa się na placach. Każdy może podejść i dołączyć, jeśli poczuje takie pragnienie. Często wiąże się to ze staniem na mrozie, w śniegu i deszczu, ale i to jest cennym doświadczeniem przybliżającym nas do tych, za których się modlimy. Wielu uczestnikom towarzyszy refleksja – My marzniemy tylko chwilę, oni spędzają pod gołym niebem wiele tygodni, czasem miesięcy”.

Kongres zorganizował wcześniej dwie akcje modlitewne: w grudniu 2021 r odbyło się „Adwentowe czuwanie w intencji migrantów i uchodźców”. Modlitwa odbyła się w dziesięciu miastach w Polsce. Zgromadziła katolików, luteran, wyznawców judaizmu, islamu i buddyzmu. Kolejne spotkanie odbyło się w Wielkim Poście w pięciu miastach w Polsce pod hasłem „Solidarni z przybyszami – wielkopostne czuwanie o pokój na świecie”.
Relacje z tych spotkań na stronie: https://www.facebook.com/modlitwa.bez.granic

Miejsca modlitwy:

8 grudnia 2022

Kraków – na placu Mariackim obok Bazyliki Mariackiej i kościoła św. Barbary – godz. 19:00

Relacja na Facebooku

Gdynia – Chylonia – przed kościołem św. Mikołaja na ul. św. Mikołaja – godz. 19:30

Wrocław – przed bocznym wejściem do kościoła Dominikanów na placu Dominikańskim – godz. 20:00

Relacja na Facebooku

tegorocznej ekumenicznej Modlitwie bez granic na wzór modlitwy Taize modlili się z nami:

• Dominikanin ojciec Marcin – współorganizator wydarzenia
• ksiądz Marta i ksiądz Paweł z Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego wraz z grupą młodych
• ksiądz Roman z parafii grekokatolickiej wraz z żoną i wiernymi
• pastor Evgenii Anisimov
• Jerzy Kichler z Gminy Wyznaniowej Żydowskiej
• wyznawcy islamu – Tatarzy Krymscy
• bracia chrześcijanie z Syrii
• bracia z Ukrainy
• przyjaciele z Wrocławskiego Klubu Tygodnika Powszechnego

Razem z ojcem Marcinem powitaliśmy licznych zebranych. Poniżej tekst mojego powitania:

Idea modlitwy bez granic zrodziła się równo rok temu w obliczu kryzysu humanitarnego na granicy białoruskiej. Przerażeni informacjami medialnymi oraz w poczuciu bezsilności poprosiliśmy o spotkanie Grupę Granica oraz Warszawski Klub Inteligencji Katolickiej. Obie te organizacje miały założone tam na miejscu punkty pomocy. Spotkaliśmy się z Natalią Gebert z organizacji Dom Otwarty i z Kubą Kiersnowskim z KIKu. Chcieliśmy przede wszystkim zapytać, jak możemy pomóc. Ich odpowiedź była, przynajmniej dla mnie, zaskakująca – mówcie innym o tym, co się tutaj dzieje  i otwierajcie serca Waszych sióstr i braci. I tak spotkaliśmy się we Wrocławiu po raz pierwszy. Wtedy nawet nie przypuszczaliśmy, że już w lutym wybuchnie wojna w Ukrainie i nasza modlitwa stanie się jeszcze bardziej nagląca. Podczas naszego drugiego spotkania w Wielkim Poście (ja uczestniczyłam wtedy w czuwaniu w Warszawie) modliliśmy się w sposób szczególny za naszych sąsiadów oraz o pokój na świecie.

Jak sytuacja wygląda dzisiaj:

• Ludzie na granicy białoruskiej nadal są w lasach
• Koszmar naszych braci w Ukrainie trwa
• Biorąc pod uwagę nieprzewidywalność Władimira Putina i my w każdej chwili możemy tak, jak oni, stać się uchodźcami
• Ponadto katastrofa klimatyczna staje się faktem i musimy liczyć się z tym, iż może szybciej, niż nam się wydaje napłynie do Europy i do naszego kraju jeszcze więcej naszych współbraci z innych kontynentów.

W obliczu niepewności, strachu, dezorientacji i niepokoju stańmy przed naszym Bogiem i otwórzmy nasze serca. Nie uciekajmy i nie chowajmy się za naszymi codziennymi sprawami, spróbujmy wyjść z naszych stref komfortu i spojrzeć szerzej. Przecież temat uchodźstwa i migracji nie jest nam obcy, jest on motywem przewodnim naszej świętej księgi.

Podczas modlitwy wiernych modliliśmy się o oczyszczenie społeczeństwa z rasizmu, także tego, który każe segregować ludzi przy udzielaniu pomocy. Za funkcjonariuszy delegowanych do służby na granicy, by nie bali się stanąć w obronie ludzi, którym dzieje się krzywda. O poprawę warunków życiowych w ośrodkach dla uchodźców. O pokój w Ukrainie. Za dusze ofiar wojny. Za pochowanych w zbiorowych mogiłach. Za zaginionych bez wieści. Za żołnierzy bohaterów. Za Polaków, którzy zginęli 4 grudnia w wojnie w Ukrainie. Za zmarłych na granicy polsko-białoruskiej, wymieniając każdego z imienia.

Po modlitwie zaprosiliśmy wszystkich na drobny poczęstunek. Przy kawie i herbacie mieliśmy okazję bliżej się poznać i wymienić doświadczenia życia w różnych kulturach i kościołach. O Ekumenizmie i relacjach międzyreligijnych nie powinniśmy tylko mówić, ale go praktykować!!! I to nam się z pewnością udało.

Joanna Krupiarz – Wrocław

9   grudnia 2022

Warszawa – przed kościołem Środowisk Twórczych PW św. Andrzeja Apostoła i Brata Alberta na placu Teatralnym – godz. 19:00

Katowice – przed kościołem Dominikanów na ul. Sokolskiej – godz. 21:00

To bardzo cenne, że „Modlitwa bez granic” weszła do kalendarza Kongresu Katoliczek i Katolików jako wydarzenie cykliczne. Jako takie ma szansę w sposób ciągły kształtować naszą postawę wobec dotykających nas coraz bardziej problemów migracji.

„Chrystus puka w drzwi Kościoła od zewnątrz” (papież Franciszek). Wychodzimy więc ciemnym wieczorem pod niepogodne niebo, na śnieg i zimno, by trwać w modlitwie za migrantów i uchodźców. W Katowicach zbieramy się już po raz czwarty pod kościołem oo. Dominikanów na ul. Sokolskiej. Gospodarzem jest grupa ¾. Nie jest nas wielu. W większości te same, znane twarze. W myślach spieramy się z Panem Bogiem:

„A jeśli nas będzie dziesięciu?”

Wiemy, że im nas mniej, tym większa odpowiedzialność na nas spoczywa. Wiedzą o tym jeszcze lepiej wolontariuszki z granicy, które dołączyły do naszego kręgu.

Zaczynamy wierszem Kateryny Michalicyny „Mama/jadąc na zachód”, który kończy się tak:

Trawa przebije się przez czas i przestrzeń, 
źdźbła wychylą się z między peronów,
co dzielą kobietę nie na przed i po,
a na tę, co żyła, i tę z samosiejką w ręce,
co przez granicę się ze swymi dziećmi wlecze.

Następnie słuchamy psalmu 142:

Wybaw mnie od prześladowców, 
gdyż są ode mnie mocniejsi.
Wyprowadź mnie z więzienia, 
bym dziękował Twojemu imieniu.
Otoczą mnie sprawiedliwi, 
gdy dobroć mi okażesz.

Po czytaniu z proroka Izajasza (Iz 26, 1-6) i Ewangelii ((Łk 10,30) wchodzimy w kilkunastominutową modlitwę w milczeniu. Trwanie w ciszy to najbardziej ekumeniczna forma modlitwy. Wystawieni na moc słów wielkiej przypowieści „O miłosiernym Samarytaninie” spotykamy się w niej ze wszystkimi ludźmi dobrej woli.

Gdy rozpoczynamy modlitwę wiernych, z rozmoczonych śniegiem kartek trudno odczytać jej tekst. Ojciec Tomasz przed błogosławieństwem dzieli się refleksją nad działaniem naszej modlitwy –  rozszerza ona naszą wrażliwość i przygotowuje do działania.

***

Gdy następnego wieczora oglądam w TVN reportaż o ośrodkach odosobnienia uchodźców w Polsce, ogarnia mnie bezsilny gniew. Zaczynam lepiej rozumieć analizę postawy pathos  dokonaną przez Abrahama Joshuę Heschela. W książce Prorocy opisuje on doświadczenie współcierpienia proroków z Bogiem wobec krzywdy dziejącej się człowiekowi. Pisze między innymi:

Cierpienie jest plamą na sumieniu Boga… Bóg potrzebuje człowieka, aby je usunąć.

Z niepokojem przypominam sobie słowa proroka Izajasza czytane na naszej modlitwie:

 Bo On poniżył przebywających na szczytach,
upokorzył miasto niedostępne,
upokorzył je aż do ziemi,
sprawił, że w proch runęło.
Podepcą je nogi, nogi biednych
i stopy ubogich.

Adam Jasionek – Katowice