Przewodniczący Episkopatu powinien:

Zauważać potrzebę zmiany działań Kościoła w stosunkach z państwem. Kościół powinien być wolny od polityki. Oznacza to także, że Episkopat, i za nim duchowni, muszą akceptować, że w Polsce, jak i w każdym państwie demokratycznym, normy prawa stanowionego przez organa państwa nie mogą się w całości pokrywać z norami moralnymi wynikającymi z nauki społecznej Kościoła rzymsko-katolickiego. W społeczeństwie pluralistycznym na terenie państwa może obowiązywać tylko jeden system prawny, na tym terenie obowiązywać będą różne systemy moralne. Rozpowszechnianie nauki społecznej Kościoła realizowane może być przez pracę duszpasterską, bez bezpośredniego wykorzystywania  wpływu na organa publiczne lub partie polityczne.

Akceptować stanowisko, że przyjmowanie od państwa przez instytucje kościelne środków pieniężnych i innych dóbr materialnych może mieć miejsce tylko na podstawie prawa i przy zachowaniu pełnej transparentności.

Podjąć działania w kierunku dopuszczenia przedstawicieli świeckich członków wspólnoty wiernych do prac w ramach gremiów KEP oraz doprowadzić do rozszerzenia wpływu osób świeckich w działalności diecezji i parafii.

Zdecydować się na powołanie komisji złożonej przede wszystkim przez świeckich prawników, pediatrów, lekarzy, niezależnej od KEP, do zbadania spraw związanych z przestępstwami seksualnymi popełnionymi przez duchownych, z dostępem do wszystkich akt i dowodów znajdujących się także w archiwach kościelnych.

Dołożyć starań do zmiany programów w seminariach duchownych w szczególności przygotowujących do pracy z młodzieżą, także z obszaru sakramentu spowiedzi zarówno młodzieży żeńskiej i męskiej, odrodzenia działalności oazowej, a również dotyczących pracy z młodzieżą mającą problemy psychiczne m.in. z zakresu swojej seksualności.

Być otwartym na problemy związane z dopuszczeniem do posług religijnych kobiet.

Wypowiedź prof. Andrzeja Zolla w ankiecie KAI: Jakiego przewodniczącego Episkopatu potrzebuje dziś Kościół w Polsce?