Sekularyzacja – na dźwięk tego słowa niektórym przedstawicielom Kościoła przyspieszają tętno i oddech, jeży się włos na głowie, czoło oblewa zimny pot, mięśnie napinają się, całe ciało i umysł zamierają w poczuciu zagrożenia, jeszcze chwila i już są przygotowane do zaciekłej walki o przetrwanie.

Dlaczego tak się dzieje? Sekularyzacja, w wąskim znaczeniu tego słowa, oznacza przejście majątku, urzędów i uprawnień spod władzy kościelnej pod władzę świecką. Kojarzy się także z laicyzacją społeczeństwa, a  więc z utratą wiernych i z osłabieniem władzy kościelnych hierarchów, którzy tracą stopniowo wpływ na poszczególne dziedziny życia ludzkiego.

A pamiętajmy, że przez wieki przedstawiciele stanu duchownego wywierali znaczący wpływ na losy całych społeczności, państw i narodów, kształtując w znacznym stopniu nierzadko dramatyczną i burzliwą historię Polski, Europy i Świata.

Ale to już było. I nie wróci więcej. Czasy, w których przedstawiciel kościoła namaszczał władcę danego kraju minęły bezpowrotnie. Żyjemy obecnie w III Rzeczpospolitej Polskiej. Prezydent czy Premier demokratycznego państwa nie jest już pomazańcem bożym.

My, Naród, zatwierdzając konstytucje w referendum w 1997 roku, zdecydowaliśmy, że chcemy żyć w kraju demokratycznym, zdecydowaliśmy, że chcemy respektować równość obywateli wobec prawa, że nie będziemy faworyzować żadnej religii, wyznania, światopoglądu czy systemu filozoficznego. Tak zdecydowaliśmy, bo jesteśmy przekonani, że ta zasada będzie gwarancją naszej  – Polaków –  wolności, suwerenności, podmiotowości i poczucia sprawczości.

Kraj demokratyczny, czyli taki kraj, w którym autonomia Państwa i kościoła jest gwarantowana, stanowi zdecydowanie szansę dla rozwoju Kościoła. Uniemożliwia bowiem duchownym korzystanie ze struktur i instrumentów władzy państwowej, co znacznie ogranicza pokusę stosowanie korupcji materialnej czy duchowej.  Księża mogą w pełni poświęcić się misji rozwijania chrześcijańskiej duchowości, podobnie jak inni przywódcy duchowi innych religii i wyznań.

Rozdział  władzy świeckiej i religijnej  chroni jednocześnie Kościół przed zakusami polityków, którzy dla zdobycia władzy i majątków potrafią w bezwzględnie instrumentalny sposób wykorzystywać struktury władzy kościelnej, co się ostatecznie sprowadza do przedmiotowego wykorzystania wiernych.

Dlatego apeluję,

Polityku!

Nie używaj władzy religijnej i jej najważniejszych symboli jako oręża w walce o władzę. Szanuj mnie jako człowieka, obywatelkę, przestrzegaj obowiązującej w naszym kraju Konstytucji.

Kaznodziejo!

Szanuj Ewangelię i tych, którzy wierzą w Dobrą Nowinę. NIe idź na skróty, docieraj do ludzkich serc i umysłów, głosząc Słowo Boże niezaplątane w polityczną propagandę.

Obywatelko! Obywatelu!

Zadbajmy o siebie, bo nikt nie zrobi tego lepiej od nas. Nie bądźmy obojętni, gdy władza łamie prawo, gdy hierarchowie Kościoła przekraczają swoje kompetencje, nakazując głosować nam na taką, a nie inną partię. Szanujmy prawa, które obecnie gwarantuje nam konstytucja, bo ani się obejrzymy, a je stracimy i staniemy się zakładnikami tych, którzy bardzo chcą, byś oddać sprawczość w ich ręce. Mamy prawo decydować o swoim życiu.

Marta Froissart-Ingielewicz – katoliczka z Gdańska. Absolwentka filologii polskiej, specjalność teatralna i dziennikarska na Uniwersytecie Gdańskim. Pracuje jako kierownik działu wynajmu w Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku. Ma wspaniałego męża i 13-letniego syna.

Tekst pochodzi z numeru 2/20.06.2023 Naszego Tygodnika – gazetki projektu społecznego „Kosciół wolny od polityki”. Cała gazetka TUTAJ