Uzasadnienie – Postulat IV

Oczywiste wydaje się, że w każdej parafii powinno istnieć dobrze funkcjonujące duszpasterstwo młodzieży. Błędem jest jednak zakładanie, że każdy młody ksiądz lub siostra zakonna (ze względu na swój wiek właśnie) mają predyspozycje do pracy z młodzieżą. A taka często jest praktyka: młody wikariusz zajmuje się katechezą i ministrantami (dwa, trzy lata, bo potem jest przenoszony do kolejnej parafii), młoda zakonnica przygotowuje dzieci do pierwszej komunii czy młodzież do bierzmowania.

Wielość problemów, z którymi dziś borykają się młodzi ludzie powoduje, że praca z nimi, towarzyszenie im wymaga wieloaspektowego przygotowania: wiedzy, głębokiego namysłu nad strategią działań, doświadczenia, czasu. Konieczne jest, by ci, którzy mają prowadzić duszpasterstwa byli kompetentni, ale i mieli do kogo zwrócić się o fachową pomoc i motywację do działania. Każda diecezja powinna mieć ośrodek, w którym tę wiedzę liderzy duszpasterstw młodzieżowych mogliby zdobyć. Szkolenie powinno obejmować przede wszystkim kwestię komunikacji: języka, relacyjności. Powinno się opierać na aktualizowanej wiedzy zdobywanej przez ankiety, badania socjologiczne, w oparciu o którą można tworzyć nowy styl pracy polegającej na towarzyszeniu, a nie instruowaniu – i dokonywać jego ewaluacji. Gdyby powstało takie zaplecze, a dzięki niemu profesjonalne kadry, byłoby też łatwiej organizować systemową pomoc dla młodzieży ze środowisk zagrożonych patologiami społecznymi. Poza tym przygotowani liderzy mogliby faktycznie skupić się na pracy, do której zostali przygotowani i zapewnialiby ciągłość działań.