Katastrofa ekologiczna na Odrze, jak w soczewce skupia i pokazuje, jak wygląda w katolickiej Polsce troska o Stworzenie. Chodzi tylko o to, żeby nie przekroczyć pewnego poziomu trucizn i żeby nie doszło do afery. Tak naprawdę wierzący Polacy nie troszczą się o powierzony nam przez Boga depozyt. Chodzi o zysk, oszczędności, interesy i komfort człowieka. Tu się akurat nie udało utrzymać balansu na cienkiej linii, za którą zaczyna się lawina zniszczeń. Przy tej spektakularnej okazji mamy rozmaite wglądy w to, jak zarządzana jest ta strefa środowiska.

Nie miejsce tu na wyliczanie ani na analizowanie wszystkich grzechów przeciw ekologii integralnej, które miały miejsce, grzechów przeciw chrześcijańskiej trosce o dobro i rozkwitanie powierzonego nam przez Boga świata. Pisaliśmy o tym dużo w Raporcie „Troska o Stworzenie próbą naszej wiary.”

Dobrze, że teraz pojawił się szybko głos biskupa Damiana Muskusa, zwracający uwagę na to, że na przyrodę ludzie wierzący mają patrzeć także w perspektywie wiary. Ta przyroda to nie jest nasza własność, to nie coś, co człowiek dostał do wyeksploatowania. „Tam, gdzie powinno panować życie, człowiek zasiał śmierć.” – pisze biskup Muskus. Zabrał też głos bp Waldemar Pytel – wrocławski biskup Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego pytając, kiedy i czy nastąpi ekologiczne opamiętanie.

Trzeba przypomnieć, że dwa lata temu biskupi śląscy (abp Wiktor Skworc, bp Jan Kopiec i bp Grzegorz Kaszlak) wydali dokument, w którym apelowali o poszanowanie wody: „Grzechem przeciwko Stwórcy, człowiekowi i stworzeniu jest marnotrawienie wody, zatruwanie jej ściekami, które nie trafiają, tak jak powinny, do kanalizacji, zaśmiecanie rzek, jezior, zbiorników wodnych, kanalizacji śmieciami oraz odpadami. Potępić też należy sprowadzanie, często z zagranicy i porzucanie czy wylewanie w przypadkowych miejscach toksycznych odpadów, które prędzej lub później zanieczyszczą wody gruntowe i rzeki. Te i tym podobne praktyki są moralnie naganne i trzeba je nazwać grzechami ekologicznymi” – pisali dwa lata temu. Apelowali też o to, aby duszpasterze wskazywali na potrzebę poszanowania środowiska naturalnego i na moralny wymiar codziennych czynności, które szkodzą środowisku naturalnemu. Czy ktoś z lokalnych księży powiedział na ten temat kazanie? Ktoś z katechetów poświęcił temu lekcję religii?

I jak zawsze bolesna inna sprawa: nikt w Kościele nie ujął się wprost za rybami i innymi wodnymi stworzeniami. Miliony czujących indywiduów zginęło bezgłośnie w męczarniach, ale nikt nie mówi o nich jak o braciach i siostrach niepotrzebnie skrzywdzonych przez człowieka. O ich bólu, o duszeniu się przez długie godziny. Kto z was o tym pomyślał? We wszystkich przekazach są tonami, biologiczną masą, czasem okazami, których żal, bo nie będą już rybackimi trofeami. A przecież każde z nich tak jak człowiek żyło, broniło się przed śmiercią. Każde było dobre i chciane przez Stwórcę. Małe, duże, młode, stare. Każde było indywidualnym życiem, które miało i chciało żyć, jak prosto mówił Albert Schweitzer.

Narracja jest taka jak zawsze: to człowiekowi stała się krzywda. Mieszkańcom, wczasowiczom, biznesom, rybakom, którzy nie będą mogli spędzać miło czas nad wodą, rozrywając wnętrza delikatnych rybich pyszczków. Obecnym i przyszłym ludziom.

Wstyd mi, kiedy z empatią, smutkiem i bólem mówią o tych zabitych stworzeniach ludzie spoza Kościoła, często deklarujący ateizm. Takich głosów jest w przestrzeni medialnej mnóstwo, a nikt z moich braci w wierze, z duszpasterzy mojego Kościoła nie zabiera głosu. Potrzebny jest głos w obronie plemienia innych istot, które ludzkie plemię poddało eksterminacji. A tu nikt nie współczuje, nie przeprasza. A jeżeli nawet współczuje, to nie mówi tego, bo ból zwierząt to coś, o czym się w Kościele nie mówi, gdyż…

Nie będę kończyć tego zdania.  Zastanówmy się wspólnie, dlaczego. Powiedzcie, dlaczego?