Życie religijne we Francji posmutniało i zwolniło swe tempo w ostatnich miesiącach. Stolica kraju przez pięć miesięcy pozbawiona była swego pasterza (administracyjnie pełnił tę funkcję były arcybiskup Marsylii Georges Pontier). Ulice Paryża opuścił zdymisjonowany abp. Aupetit, który wnosił do życia religijnego stolicy elementy intelektualizmu i aktywności artystycznych oraz humanitarnych. Swe zapowiedzi pracy pielęgniarza najbiedniejszych realizuje w Akwitanii. Po pięciu miesiącach wakatu, w dniu 20 kwietnia br.  Franciszek mianował nowego arcybiskupa Paryża. Został nim abp Lille Laurent Ulrich. Fakt ten nie wzbudził znaczących komentarzy, podobnie jak fakt mianowania nowego arcybiskupa Lyonu  –  bp. Oliviera de Germay.

Większe ożywienie medialne wzbudziła kanonizacja bł. ojca Karola de Foucauld w dniu 15 maja br. w Paryżu, w kościele św. Augustyna. W kościele tym w r. 1886 dokonało się ostateczne nawrócenie Błogosławionego, żyjącego wcześniej,  podobnie jak św. Augustyn przed nawróceniem, bogato i rozwiąźle. Kongres poświęcił ojcu de Foucauld osobny felieton pióra Marii Gubińskiej. W Paryżu osobne numery dedykowały tej postaci pisma: „Le Figaro” i „France Catholique”. Dokonano kanonizacji wybitnego trapisty i pustelnika, a jednocześnie podróżnika, intelektualisty, ewangelizującego kolonizowanych muzułmanów w Maroku i Algierii, bogatego arystokraty i żołnierza armii francuskiej. Długi proces kanonizacyjny, trwający od r. 1916, przebiegał według przyjętych reguł. Zakończony został uznanym przez Kościół cudem  uleczenia człowieka, który uległ wypadkowi, spadając z wysokości oberwanego sklepienia zakładu ciesielskiego.

Konwersje, zwłaszcza te dotyczące wybitnych ludzi, zawsze odgrywały ważną rolę w powszechnym życiu religijnym  Kościoła, jako że kościół jest uniwersalny. Szczególną rolę odgrywały i odgrywają w kraju, w którym się dokonują. Zwraca na to uwagę na naszych łamach felieton pt. „O jednym paradoksie Kościoła we Francji”, gdzie m.in. jest mowa o masowych konwersjach wybitnych Francuzów w połowie XX wieku. Zwykle konwertyci podkreślają wpływ wcześniejszych nawróceń znanych postaci. Tak np. słynni gwałtownie nawróceni Paul Claudel czy Jacques Maritain z żoną Raisą podkreślali znaczenie równie błyskawicznego nawrócenia w r. 1909 poety kubisty Maxa Jacoba – Żyda doznającego wizji Chrystusa. To nawrócenie stało się o wiele głośniejsze niż ciche, za to owocujące stanem benedyktyńskiego oblata, nawrócenie pisarza Jorisa-Karla Huysmansa, mające miejsce w podobnym czasie.             

Życie religijne w konkretnym kraju kształtują nie tylko doniosłe wydarzenia i postaci, kreujące różne problemy. Życie to współtworzą też same wielkie zagadnienia o charakterze bardziej uniwersalnym, wyłaniane przez mass media katolickie. Zwraca uwagę zwłaszcza problem kulturalnej przyszłości Europy, któremu była poświęcona konferencja na ten temat, zorganizowana przez Collège des Bernardins jeszcze za kadencji abp. Aupetit, a nagłośniona w mediach dopiero w maju br. Wśród uczestników znaleźli się m.in. filozofka Chantal Delsol i Jorgé Chaminé. Referaty uzmysławiały wagę dziedzictwa kulturalnego całej Europy jako projektu politycznego. Projekt ten zainicjował Macron  w r. 2017 w Atenach, a podjęła go Ursula von der Leyen w r. 2020, mówiąc o konieczności odnalezienia fundamentów kulturalnych i duchowych Europy oraz współtworzenia ich na nowo. To zadanie dla Europy jutra. Łączy ono ludzi różnych krajów, wyznań i ras, także spoza Europy. To jest projekt bardziej zielony niż numeryczny, projekt piękny. Przekracza on bariery granic i języka, gdyż sztuka – muzyka, malarstwo, architektura –  ma swą tożsamość pozajęzykową. A literatura np. jednego kraju, mająca swą tożsamość językową,  oddziałuje mocno na literaturę innych krajów. Obraz życia religijnego pierwszych miesięcy bieżącego roku we Francji, jak w każdym kraju, tworzony jest tyleż przez hierarchię kościelną, co i laikat. Wydaje się, że laikat w tym kraju odgrywa znaczącą rolę i może większą niż np. w Polsce. Tu rola naszego Kongresu. Jednak podobnie jak w Polsce, w samych parafiach, papieska  dyspozycja  drogi synodalnej, oddalona przez proboszczów na szczebel wyższy  nie zajęła więcej uwagi wiernych.