Co postanowisz, niech się ziści
Niechaj się wola Twoja stanie
Ale zbaw mnie od nienawiści
Ocal mnie od pogardy Panie

Natan Tenenbaum
Modlitwa o wschodzie słońca

Apel Zespołu Organizacyjnego Kongresu Katoliczek i Katolików wobec kryzysu uchodźców

W obliczu kolejnego kryzysu migracyjnego, a także mając na uwadze codzienną praktykę stosowaną wobec przybywających do Polski ze wschodu potrzebujących, Kongres Katoliczek i Katolików apeluje do politycznych i religijnych przywódców, a także wszystkich ludzi dobrej woli, o aktywne działania na rzecz wsparcia dla uchodźców — stojących u polskich granic, proszących o bezpieczne schronienie i błagających o uratowanie życia. Jesteśmy przekonani, że powinni oni zostać przyjęci w Polsce. Przyświeca nam wszak nauczanie papieża Franciszka, który wzywa nas: Odrzucenie umęczonego migranta, bez względu na jego wyznanie religijne, z obawy przed osłabieniem kultury „chrześcijańskiej” jest groteskowo fałszywym przedstawieniem zarówno chrześcijaństwa, jak i kultury. Migracja nie jest zagrożeniem dla chrześcijaństwa. Tkwi ona jedynie w umysłach tych, którzy odnoszą korzyści z twierdzenia, że tak jest. Promowanie Ewangelii i jednoczesne nieprzyjmowanie obcych w potrzebie i niepotwierdzenie ich człowieczeństwa jako dzieci Bożych to dążenie do wspierania kultury chrześcijańskiej tylko z nazwy, pozbawionej wszystkiego, o ją wyróżnia.

Z punktu widzenia katolika, chrześcijanina nie może mieć znaczenia, po której stronie granicy — ekonomicznej, państwowej, narodowej — znajduje się drugi człowiek. Granice te bowiem są jedynie doraźnym wymysłem ludzkości i nie stanowią ani żadnej wartości ani przeszkody w oczach Boga. Dla Niego wszyscy jesteśmy Jego dziećmi, a dla siebie — braćmi i siostrami. Jako wierzący jesteśmy zobowiązani do spoglądania na świat z tej perspektywy, z z, nierzadko widzianą nawet jako przesadną, nadzieją łącząc ze sobą zwaśnione strony, podzielone grupy, zmarginalizowane cząstki naszych społeczeństw. Naszą nieodwoływalną i nieznającą wytchnienia misją od początku było poszukiwanie zagubionych na peryferiach świata i nieustanne zapraszanie ich do wspólnego stołu, na którym nigdy nie może zabraknąć chleba dla każdego, nawet najbardziej nieoczekiwanego, przybysza. Owoc tej myśli zakorzeniony jest też przecież w naszej polskiej tradycji, w której wolne miejsce przy rodzinnym stole obfitowało w znaczenia symboliczne i nie było nigdy tylko pustym gestem.

Obrazy rozciągniętego drutu kolczastego na granicy polsko-białoruskiej i karabinów wymierzonych w przybyszów oraz dramatyczne sceny na lotnisku w Kabulu, pojawiające się w przestrzeni publicznej strategie na „poradzenie sobie z problemem” uchodźców budzą nasz stanowczy sprzeciw. Jako katoliczki i katolicy, a także osoby innych wyznań i poszukujący ludzie dobrej woli, jesteśmy absolutnie przekonani — nikt nie jest nielegalny! Każdy z nas, niezależnie od miejsca urodzenia, stanowi podmiot praw człowieka — powinien mieć zapewniony dostęp do pożywienia, mieszkania, bezpieczeństwa i praw politycznych. Nie trzeba na nie zasłużyć i nikt nie powinien musieć udowadniać, że jego kolor skóry, narodowość, wiara, czy orientacja dają mu prawo do godności. Są one bowiem nierozerwalnie zespolone z każdą istotą ludzką. To przecież święty Jan Paweł II uczył, że nie może mieć solidnych podstaw społeczeństwo, które – choć opowiada się za wartościami takimi jak godność osoby, sprawiedliwość i pokój – zaprzecza radykalnie samemu sobie, przyjmując i tolerując najrozmaitsze formy poniżania i naruszania życia ludzkiego, zwłaszcza życia ludzi słabych i zepchniętych na margines. A niestety to, jak postępujemy wobec uchodźców, przybrało formę systemowego upokorzenia. Zdarza się nam też zapomnieć, że Ewangelia życia nie jest przeznaczona jedynie dla wierzących (…), jest przeznaczona dla całej ludzkiej społeczności.

W tych trudnych chwilach uczestnicy Kongresu Katoliczek i Katolików obawiają się także o nas samych — żyjących we względnym dobrobycie Polaków, tak różnie reagujących na dramatyczne wydarzenia wokół nas. Przeraża nas myśl, że moglibyśmy ulec uczuciu nienawiści i pogardy wobec naszych sióstr i braci, przybywających z dalekich krajów, podróżujących w osamotnieniu, w poszukiwaniu schronienia, jak niegdyś pewna Rodzina do Betlejem. Ta nienawiść, niekiedy wyrażana wprost, ukrywa się jednak częściej pod postacią tak zwanego racjonalnego, technokratycznego i zdroworozsądkowego podejścia do kwestii tych biednych i zepchniętych na margines ludzi. Zawsze wtedy, gdy nasz brak pomocy tłumaczymy komfortem, brakiem czasu, środków finansowych, meandrami polityki wewnętrznej i zagranicznej, a nade wszystko własnym bezpieczeństwem, tak naprawdę okazujemy pogardę drugiemu człowiekowi. Nasze zamknięte drzwi i serca przekreślają wszystkie wartości, których uczą nas papieże Jan Paweł II i Franciszek, a nade wszystko Jezus Chrystus, nasz Zbawiciel. Dlatego apelujemy do wszystkich członków naszej polskiej wspólnoty, a przede wszystkim do państwowych i kościelnych władz o miłosierdzie, a Boga prosimy, by zachował nas wszystkich od nienawiści.

Zespół Organizacyjny Kongresu Katoliczek i Katolików