Dwa szczególnie ważne — być może najważniejsze — wyzwania dla Kościoła w Polsce, to, po pierwsze: głęboki podział narodu, polityczny i ideowy, a po drugie: głębokie załamanie demograficzne i rodzinne. Kościół uczestniczy zaś w tym dzieleniu. Wspiera bowiem antyeuropejski, określany przez wielu nawet mianem faszyzującego, PiS, zrażając do siebie liberalno-obywatelską-unijną większość i znaczną część młodzieży oraz, prawdopodobnie, większości kobiet. Polska potrzebuje Kościoła przyjaznego ludziom różnych poglądów, jak przed 30-40 laty. Powinien on bronić swych podstawowych zasad, ale też być przyjaznym dla wszystkich — a nie tylko wspierać konserwatywną władzę polityczną. To ślepa uliczka, droga donikąd.

Załamanie demograficzne i głęboki kryzys rodziny — to największe wyzwanie dla narodu i Kościoła. Do reprodukcji prostej narodu brak nam co roku 170-200 tysięcy dzieci. Zamiast 2,1 dziecka w rodzinie mamy co roku 1,2 – 1,4. Za 40-50 lat będzie nas o 8-10 milionów ludzi mniej — istnieje obawa, że staniemy się starym, „zgrzybiałym” narodem indywidualistów o bardzo słabym poczuciu wspólnoty i tak zwanym kapitale społecznym. Mamy niewiele tradycyjnych, wielodzietnych rodzin, bo większość to pary z jednym dzieckiem. Od czasu do czasu próbowano coś podejmować — choćby 500 zł na dzieci (lecz bez skutku) czy ostatnie zapowiedzi obniżek podatkowych… Ale ciągle brak jest całościowych, zgranych działań rządu, samorządów i Kościoła dla odwrócenia trendu upadku narodu.

Kraje, dla niektórych „zgniłego”, Zachodu, potrafiły w ciągu ostatnich 10-15 lat odwrócić trendy w zakresie dzietności przez zsynchronizowane działania — zasiłki, żłobki, przedszkola ulgi dla matek  i lepszą opiekę. Skandynawowie  na ogół osiągnęli równowagę demograficzną. Anglicy i Holendrzy odnieśli szczególny sukces: byli na poziomie 1,3-1,4 dziecka w rodzinie, a doszli już do 1,8-1,9. Francuzom jest trochę trudniej, ale katolickie Włochy i Hiszpania, tak jak my, drepczą w miejscu.

Kongres demografów polskich w 2002 r. dał prawidłową diagnozę sytuacji, ale nie podjęto jej w sposób poważny i straciliśmy prawie 20 lat. Potrzebujemy więc dziś dwóch rzeczy. Po pierwsze, skoordynowanego działania rządu, samorządów, Kościoła i organizacji społecznych dla wsparcia rodzin i dzietności — do szczebla gmin i parafii. Po drugie, istotnej zmiany w relacjach społecznych: złagodzenia ataków na wspierający władze Kościół oraz zmiany nastawienia Kościoła wobec ludzi odmiennych poglądów, zwłaszcza wobec kobiet. Nie rezygnujmy z walki o życie dzieci, każdego dziecka, ale zgódźmy się na prawo kobiet do decydowania o własnym losie. Bez zmiany nastawienia wobec kobiet i zmiany nastawienia kobiet do Kościoła nie mamy szans na drugie i trzecie dziecko w rodzinie. Większość kobiet w różnych środowiskach jest lub będzie za swoim prawem wyboru, a bez nich nie będziemy mieli żadnych szans  na wielką odnowę rodziny i narodu.

Tak więc także według doświadczeń „zgniłego  Zachodu”, bądźmy przyjaźni wobec kobiet i tych kontestujących i tych biernych. Pomagajmy im i realizujmy program na pokolenie: odtwarzania polskiej rodziny.