Arcybiskup Lyonu, Kardynał Philippe Barbarin — doktor filozofii, teolog, przyjaciel Polski, mówiący po polsku. Oskarżony o tuszowanie  czynów pedofilskich księdza swej diecezji, choć nie za czasów jego kadencji i uniewinniony potem. Trzykrotnie złożył rezygnację z urzędu, wypowiedział cytowane  słowa, omawiane przez Więź (wiosna 2021) w wywiadzie po swym uniewinnieniu  w styczniu 2020 r. 

Słowa te, wyrażające cierpienie z powodu swej mylnej oceny przedawnienia i więcej — z powodu cierpienia ofiar przestępstwa księdza — zostały potem  pogłębione w książce napisanej podczas długich rekolekcji na Bliskim Wschodzie pt. En mon âme et conscience (W mojej duszy i sumieniu). Czytamy tam m.in.: „Mimo uniewinnienia, moje imię stało się symbolem pedofilii”. Uczynił się z tego ogromny skandal prowincjonalny. W wywiadzie udzielonym d’Alba Ventura zaraz po ukazaniu się tej książki, Kardynał podkreśla, że „nie jest winny tego, za co jest oskarżany”.  Arcybiskup cierpi nie za swoje grzechy: urząd podjął dziesięć lat po czynach przestępczych ks. Payreta, zdjętego potem przez Barbarina w 2015 r. i ukaranego 5-letnim więzieniem. Może za późno! I tu powód dodatkowego cierpienia i poczucia popełnienia błędu.

Po przyjęciu przez papieża Franciszka rezygnacji Barbarina z urzędu 6 marca 2020 r., został on kapelanem sióstr w Bretanii w Saint-Pern, wykładowcą w seminarium w Rennes oraz misjonarzem — na zlecenie papieża — w Iraku, Izraelu i Libanie. Był w owym czasie także u papieża, w Polsce na Jasnej Górze i nie tylko.  Mimo wyczerpania przez wyrok uniewinniający znamion sprawiedliwości, Arcybiskup może zostać ponownie wezwany do sądu. Chodzić będzie raczej o sprawy finansowe, mimo iż 14 ofiar otrzymało odszkodowanie i dziewięciu to obiecano (w 2020 r.).  Przykład arcybiskupa Barbarina pokazuje, zwłaszcza klerowi polskiemu,  jak należy być czujnym w wykrywaniu i tępieniu czynów pedofilskich oraz wszelkich innych przestępczych, by nie obnażyć tych czynów za późno…