Święto Ofiarowania Pańskiego

O światłości, którą Tobiasz widział, gdy mając cielesne oczy niewidome, pouczał syna o drodze prawdziwego życia i kroczył tą drogą przed nim, nigdy nie zbaczając na manowce. Albo którą dostrzegł Izaak o oczach cielesnych już obciążonych i zaćmionych starością, kiedy błogosławił synów, nie rozpoznając ich, lecz błogosławiąc, zasłużył na to, żeby ich właściwie rozpoznać. Albo którą widział Jakub, gdy mając też oczy przymglone wiekiem bardzo sędziwym, promieniami tryskającymi z serca pełnego jasności oświecił te z góry wyznaczone plemiona przyszłego ludu izraelskiego, jakie ujrzał w swoich synach; a na swoich wnukach, synach Józefa,położył ręce, skrzyżowawszy je mistycznie – nie tak położył, jak ich ojciec, widzący rzecz tylko z zewnątrz, usiłował jego ręce skierować, lecz tak, jak sam to widział wedle światła palącego się w jego duszy. To jest światłość jedyna i nie ma oprócz niej światłości innej. I jedność stanowią wszyscy, którzy widzą ją i kochają. Tamto zaś światło, dostrzegane zmysłami, o którym przedtem mówiłem,jest uwodzicielsko błogie i bardzo niebezpieczne dla tych, którzy w doczesnym życiu ślepo je kochają. Ci zaś, którzy potrafią za nie chwalić Ciebie, Boże, Stwórco wszechrzeczy, wznoszą je w górę ku hymnowi śpiewanemu na Twoją chwałę, a nie są spychani przez nie ku majakom. Do tych się pragnę zaliczyć.

Opieram się pokusom oczu, by się w sidła nie uwikłały moje stopy, którymi kroczę po Twojej drodze. I wznoszę ku Tobie mój wzrok niewidzialny, byś stopy moje wyrwał z potrzasku. Ciągle na nowo je uwalniasz, bo się zaplątują w pułapki. Niestrudzenie je uwalniasz, a ja często wpadam w zasadzki, bo wszędzie są sidła zastawione. Ty nie znużysz się ani nie zaśniesz, Strażniku Izraela (Ps 121[120], 4)9.

Św. Augustyn, Wyznania 10, 343, tł. Z. Kubiak, Warszawa 1978, 205n