Podczas gdy dwie trzecie kościołów we Francji, często wysoce zabytkowych, pozostaje w stanie zagrożenia ruiną, w Bretanii doliczono się ponad tysiąc różnego typu świątyń katolickich, z kapliczkami włącznie (dane z programu A. Pourbaix „En Quête d’Esprit” w TV CNEWS z dnia 15 sierpnia br.). Religijność jest poniekąd wpisana w DNA ludzi tego regionu, żyjących kiedyś głównie z morza. Teraz i Bretania uległa poważnej laicyzacji, a pytanie, czy katolicy nie stanowią mniejszości religijnej w tym regionie, pozostało w programie red. Pourbaix bez odpowiedzi.
Religijność Bretończyków ma charakter maryjny (Matce Boskiej Wniebowziętej poświęcił Francję król Ludwik XIII w 1638 r.) i ludowy, a nawet regionalny. Uroczystości kościelne związane są z tradycją i zwyczajami regionu. Od XVII w. maryjność wiary Bretończyków wzbogaca także kult św. Anny, jako że – jak tradycja głosi – w tym czasie ukazała się ona pewnej wieśniaczce ze wsi Auray. Ukazawszy się, miała powiedzieć: „Jestem św. Anna – Matka Matki Boskiej”. Od tego czasu maryjność w tym regionie wiąże się z kultem św. Anny, a szczyt uroczystości przypada na lipiec i sierpień. Miejscem największych ceremonii jest bazylika św. Anny w Auray. Msza św. i procesja na cześć św. Anny ma miejsce 26 lipca, natomiast Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny czczą Bretończycy w tej bazylice 15 sierpnia. Jak zresztą wszyscy katolicy, zwłaszcza po ogłoszeniu przez Piusa XII w 1950 r. dogmatu o Wniebowzięciu Matki Boskiej.
Święto Wniebowzięcia 15 sierpnia jest świętem bardzo mocno zakorzenionym w tradycji katolicyzmu od wieków nie tylko w Bretanii. Zwane też świętem Matki Boskiej Zielnej, czczone jest w Polsce wraz z poświęceniem ziół – zwyczajem bądź co bądź ludowym. W Bretanii zwyczaje ludowe wchłaniają ceremonie kościelne, a ich istota – pielgrzymowanie – przyjmuje różne formy. Najbardziej popularną formą są tzw. „Troménies” – zwyczaj obchodzenia świątyń w regionie. Trasa liczy ponad 1300 km, więc pielgrzymki muszą być dzielone. Inną postacią pielgrzymowania jest kultywowanie „Pardons” przez motocyklistów, którzy zbierają się i pielgrzymują motorami w ramach „Motards de Porcaro”. Uczestnicy tych form oddawania czci Bogu i Matce Najświętszej nie tylko spełniają powinność religijną i zwyczajową regionu, ale też niosą z sobą własne osobiste prośby i intencje.
Ludowa religijność Bretanii, choć obecnie mocno osłabiona, stanowi jednak znaczący zastrzyk katolickości w życiu Kościoła francuskiego.
Fot. ze strony Porcaro village des motards officiel
