„Nie bierzcie nic na drogę…” (Łk 9, 3)

Czytam przeznaczony na dzisiaj fragment Ewangelii, a w uszach dźwięczą mi straszne słowa „pustka po Bogu”…

Ci, którzy zobaczyli tę pustkę, naprawdę nie mają nic na drogę. Na tę żmudną drogę, którą muszą iść poprzez codzienność i może również na tę ostatnią… Apostołowie pustki…

I jeszcze jak mantra wracają do mnie co chwila słowa z wiersza Leśmiana:

„I runął mur, tysiącem ech wstrząsając wzgórza i doliny!
Lecz poza murem – nic i nic! Ni żywej duszy, ni Dziewczyny!

Niczyich oczu ani ust! I niczyjego w kwiatach losu!
Bo to był głos i tylko – głos, i nic nie było oprócz głosu!

Nic – tylko płacz i żal i mrok i niewiadomość i zatrata!
Takiż to świat! Niedobry świat! Czemuż innego nie ma świata?

Wobec kłamliwych jawnie snów, wobec zmarniałych w nicość cudów,
Potężne młoty legły w rząd, na znak spełnionych godnie trudów.

I była zgroza nagłych cisz. I była próżnia w całym niebie!
A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?”

Taki właśnie krajobraz roztacza się po tym, jak na światło dzienne wyszła zaledwie część mrocznych tajemnic Kościoła. Tego pragnęłam i na to czekałam. Ale czy teraz potrafię unieść ciężar dramatu tych, którzy zobaczyli pustkę? Czy Kościół potrafi udźwignąć ogrom cierpienia zranionych, rozczarowanych, zgorszonych, którzy odeszli z niego, nie biorąc nic na drogę…?

Boże, daj nam wszystkim siłę, bardzo dużo siły…

Małgorzata Frankiewicz