Wtedy przywołał ich do siebie i mówił do nich w przypowieściach: „Jak może szatan szatana wyrzucać? Jeśli jakieś królestwo jest wewnętrznie skłócone, to takie królestwo nie może przetrwać. I jeżeli dom jest wewnętrznie skłócony, to taki dom nie będzie mógł przetrwać. Jeśli więc szatan powstał przeciwko sobie i jest wewnętrznie skłócony, to nie może przetrwać, lecz koniec z nim. Nikt przecież nie może wejść do domu kogoś silnego i zagrabić jego rzeczy, jeśli najpierw go nie zwiąże. Dopiero wtedy okradnie jego dom. (Mk 3, 23-27)

Gdzie jest mój dom? Czy tylko tam, gdzie moje dzieci?

Czy moim Domem-Kościołem jest tylko ta wspólnota, z którą i w której się modlę?

Czy Kościół – lokalny i powszechny – jest moim wewnętrznie zjednoczonym Domem?

Dzisiejsza Ewangelia przypomina mi o modlitwie Doktorki Kościoła, św. Hildegardy:

Z głębi serca raduj się, o Matko-Kościele, bo twoje dzieci w świętej zgodzie zebrały się na twym łonie.

Proszę Cię dziś z głębi serca, Boże Ojcze i Boże Matko, o to, żeby Twój Duch, Twoja Ruah, był/była tą siłą, która zmienia nasze serca, która prowadzi nas w pracy nad umiejętnością prawdziwego słuchania. Pozwól nam nauczyć się nie tylko słuchać, ale i słyszeć – tak aby możliwy był rzeczywisty, głęboki, jednoczący dialog w miejsce wielu równoległych monologów.

Błogosław wszystkim przedsięwzięciom synodalnym, niech jednoczą nasz Dom.

Maja Szwedzińska