„Kto nie dźwiga swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem” (Łk 14, 27)

Zakład Medycyny Nuklearnej. Tu zagląda się do wnętrza człowieka supernowoczesnymi metodami, w sposób prawie nieinwazyjny, a przynajmniej całkowicie bezbolesny. Tu łatwo budzą się marzenia o możliwości przezwyciężenia ludzkich ograniczeń, o sprytnym wyminięciu śmierci dzięki osiągnięciom nauki…

Duży uniwersytecki szpital. W jednych salach ludzie rodzą się, w innych umierają, w jeszcze innych od zmarłych pobierane są narządy, aby ktoś mógł przeżyć kolejne kilka czy kilkanaście lat. Na korytarzach dziesiątki tych, którzy przyszli tu w poszukiwaniu nadziei…

Chory oczekujący na poważną kilkugodzinną operację, której wynik jest trudny do przewidzenia, mówi: „Łatwiej byłoby mi wjeżdżać na blok operacyjny, gdybym wierzył, że Bóg istnieje”…

Dziękuję Ci, Boże za to, że podczas tych wszystkich szpitalnych przygód pozwalasz mi czuć Twoją obecność. Dziękuję, że wciąż potrafię ufać Ci bardziej niż nowoczesnej aparaturze i zapowiedziom bliskiego końca ludzkich cierpień…

Małgorzata Frankiewicz