Patrzę na dwie ikony Wielkiej Soboty: „Jezus złożony do grobu” – martwe ciało Chrystusa, bezwładne, owinięte w bandaże, pozostawione w kamiennym grobowcu i „Anastasis” – ten sam Chrystus pełen mocy, swoimi silnymi ramionami wydobywa z Otchłani Adama i Ewę, „pogrążonych w cieniu śmierci”. Dwa sprzeczne obrazy – bezsilność i potęga Boga. Ich kontemplacja prowadzi mnie do nazwania Wielkiej Soboty „dniem paradoksów”. Dniem zadziwiającym, bo odzwierciedlającym moje osobiste paradoksy w życiu wiary.

Panie, ile razy doświadczałam Cię jako Boga bliskiego, będącego „na wyciągnięcie ręki”, odpowiadającego na moje prośby, dokonującego w moim życiu dzieł niemożliwych! I ile razy jesteś dla mnie Bogiem utajonym, ukrytym w ciszy, pozostawiającym moje pytania bez odpowiedzi, bezczynnym, budzącym rozczarowanie…

Dzięki Ci, Panie, za Wielką Sobotę, która łączy te, jak mi się wydawało, sprzeczne doświadczenia. Dzięki za Wielką Sobotę, która uświadamia mi jak wiele jeszcze we mnie moich własnych wyobrażeń, oczekiwań, projekcji z Tobą związanych. Dzięki za Wielką Sobotę, która wyjaśnia mi, że jesteś Inny, że jesteś Bogiem. Bogiem walczącym o moje życie też (a może przede wszystkim) w przestrzeni nieosiągalnej dla moich zmysłów, emocji, dla mojego rozumu. Dzięki za Wielką Sobotę, która przypomina mi, że Ty jesteś i kochasz – zawsze.

s. Magdalena Obarska