Chciałabym Tobie, Panie, podziękować dzisiaj za to, kim jestem, gdzie mieszkam, co posiadam. Bez względu na to, czy mi z tym dobrze, czy źle.

Nie chcę szemrać jak Izraelici na pustyni w dzisiejszym czytaniu – „Obyśmy pomarli z ręki Pana w ziemi egipskiej, gdzie zasiadaliśmy przed garnkami mięsa i jadaliśmy chleb do syta! Wyprowadziliście nas na tę pustynię, aby głodem zamorzyć całą tę rzeszę” (Wj 16, 3).

Nie chcę, bo poznałam Twoją odpowiedź na taką postawę – „O zmierzchu będziecie jeść mięso, a rano nasycicie się chlebem. Poznacie wtedy, że Ja, Pan, jestem waszym Bogiem” (Wj 16, 12).

Jesteś hojny, mój Boże, bez względu na to, jaka jestem. Twoje słońce zachodzi tak samo nad tymi, którzy są dobrzy i źli. Wiem, że jedno, czego ode mnie oczekujesz w ekstremalnych sytuacjach mojego życia, to to, abym szukała bliskości z Tobą – „Przybliżcie się do Pana, gdyż słyszał wasze szemrania” (Wj 16, 9).

Tylko TY jesteś w stanie mnie w takich momentach ukoić.

Joanna Krupiarz