Wczoraj obchodziliśmy uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego.

Znowu trudna ta mowa – „… uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu” (Dz 1, 1-11).

My tak twardo stąpający po ziemi, wyedukowani, współcześni zostajemy skonfrontowani z czymś, czego nie jesteśmy w stanie objąć umysłem, jawi nam się to niczym bajka, takie starożytne science fiction.

Myślę, że także współcześni apostołom mieli problem ze zrozumieniem fenomenu Wniebowstąpienia. Nie bez powodu św. Paweł w Liście do Efezjan stara się to wytłumaczyć: „Słowo zaś wstąpił cóż oznacza, jeśli nie to, że również zstąpił do niższych części ziemi? Ten, który zstąpił, jest i Tym, który wstąpił ponad wszystkie niebiosa, aby wszystko napełnić”. Wywyższenie Jezusa nie byłoby możliwe bez wcześniejszego uniżenia, a czym jest to uniżenie jak nie zstąpieniem Boga do człowieka?

Dziękuję, Panie, za tą bliskość, którą mi ofiarowałeś i której mogę doświadczać tak jak apostołowie, mimo że od Twojej fizycznej obecności na ziemi minęły już tysiące lat. Dziękuję Ci za Ducha Św., którego  pozostawiłeś i który tę bliskość między nami umożliwia.

Joanna Krupiarz