46 lat temu była środa. Około południa trafiłam z brzucha do inkubatora. Nie pamiętam tego na poziomie świadomym. Ale pamiętam wdzięczność moich śp. Rodziców, bardzo wyraźnie brzmiącą w każdej opowieści o tym dniu.
Boże – mój Ojcze i moja Matko – dziękuję Ci za dar życia, tego mojego, doczesnego: za Rodziców, Siostrę i Brata, Dziadków, za trudne doświadczenie małżeństwa, za moją Córkę i moich Synów, za wspólnotę, w której mnie postawiłeś, za przyjaciół i znajomych. Bo moje życie na ziemi to Ludzie. I za życie wieczne.
Dziękuję.
Brakuje mi słów. Ale patrzę na ten brak jako na dar Ducha, dla mnie. Tu, teraz, dzisiaj: trwanie w wdzięczności. Bez słów.
Amen.
Maja Szwedzińska
