Gniew mnie ogarnia z powodu grzeszników
porzucających Twe prawo.
Ps 119,53

To jeden z tych fragmentów podawanych przez Liturgię Słowa, którymi trudno mi się modlić. 

O ile bowiem gniew jest naturalną reakcją i nawet Jezus jej doświadczał, o tyle nie wiem, czy i na jakiej podstawie mogę stwierdzić, że mój gniew (albo jak mówi inne tłumaczenie: oburzenie) rzeczywiście jest słuszny, właściwie wyrażony i skierowany. Czy rzeczywiście i zawsze oddzielam gniew na czyny i skutki działań od gniewu na człowieka? A gniew na własną bezsilność dawno mnie już ogarnął i nie odpuszcza.

Wszystko mi się ostatnio kojarzy bardzo jednoznacznie, w każdej modlitwie i psalmie widzę wezwanie do działania, do obrony Ludzi na granicy, do działania według Bożego prawa. Ono w swej najkrótszej formie brzmi: będziesz miłował bliźniego jak siebie. 

Proszę Cię dziś, Boże Ojcze, Boże Matko, nie pozwól mi oceniać innych ludzi. 

Niech gniew mobilizuje mnie do tego, by szukać takich działań, które będą rzeczywistymi działaniami miłości. 

Niech świadomość Twojej Ojcowskiej miłości i Matczynej troski wzmacniają Kasię i opiekujących się nią lekarzy. 

Maja Szwedzińska